یکی از عالمان می گفت:
«در
روزگاری که در نجف اشرف برای تحصیل علوم دینی به سر می بردم، روزی، در ماه
رمضان، عصر هنگام، غذایی برای افطار آماده کردم و در حجره گذاشتم...
از
حجره بیرون آمدن و در را قفل کردم. پس از نماز مغرب و عشا و سپری شدن 
مقداری از شب، برای افطار به مدرسه برگشتم. هنگامی که به حجره رسیدم، دست 
در حیب نمودم؛
کلید نبود! اطراف و داخل مدرسه جست و جو کردم و از بعضی 
طلاب پرسیدم، ولی کلید را نیافتم. از شدت گرسنگی و نیافتن راه چاره، سخت 
ناراحت شدم از مدرسه بیرون آمدم...
متحیرانه، به سوی حرم مطهر می رفتم و به زمین نگاه 
می کردم، شاید کلید را پیدا نمایم، ناگاه مرحوم سیدمرتضی کشمیری را دیدم. پس از آن که دلیل ناراحتی ام را پرسید، گفتم... 
فرمود:
"با من بیا". آن گاه به سوی مدرسه و به سمت درب حجره آمد و فرمود: "می 
گویند اگر کسی نام مادر حضرت موسی(ع) را بداند و به درب و قفل بسته بخواند،
باز می شود؛ آیا جده ما، حضرت زهرا(ص)، کم تر از مادر موسی هستند؟!"
پس دست به قفل گذاشت و صدا زد: "یا فاطمه (س)"
ناگهان، «قفل باز شد»!

خواستم بگویم، که فاطمه دختر محمد است. دیدم که فاطمه نیست.
خواستم بگویم، که فاطمه همسر علی است. دیدم که فاطمه نیست.
خواستم بگویم، که فاطمه مادر حسین است. دیدم که فاطمه نیست.
خواستم بگویم، که فاطمه مادر زینب است. باز دیدم که فاطمه نیست.
نه، این‌ها همه هست و این همه فاطمه نیست.
«فاطمه، فاطمه است»
دکتر شریعتی

» نسخ: 

گفتم: هیشکی نمی‌دونه تو دلم چی می‌گذره